8 νεκροί σε Εγνατία Οδό και Βόλο; Κλάιν μάιν μωρέ - του Αλέξη Πολίτη

Προειδοποίηση: Ακολουθεί «άσεμνο» λεξιλόγιο..

Πιο εμετική, σιχαμένη, αηδιαστική και δυσάρεστη ακόμα και από τον ίδιο τον άθλιο θάνατο των δύσμοιρων πολιτών σε Εγνατία Οδό και των τραγικών φαντάρων στο Βόλο, είναι η εικόνα ενός ανήμπορου κράτους που συνήθισε τον θάνατο. Ο Αναξαγόρας υποστήριζε ότι η κάθοδος στον Άδη είναι η ίδια από όλα τα μέρη, αλλά εμείς βαλθήκαμε να τον διαψεύσουμε. Η συνάντηση με τον φούστη το Χάρο γίνεται θες δεν θες στη χώρα της φουστιάς. Πεθαίνεις και δεν το ξέρεις κακόμοιρε.

Αρκεί να κακομαμήσει το προηγούμενο βράδυ ένας κρατικοδίαιτος ευθυνόφοβος βολεμένος τεμπελαράς δημόσιος υπάλληλος, φτάνει να στραβοκοιμηθεί ένας κρατικοδίαιτος κηφήνας ανάδοχος δημοσίων έργων, αρκεί να πάρει τα αναδρομικά του ΣτΕ ένας ένστολος υψηλόβαθμος και να γράψει στα π@πάρια του το παιδί σου που χωρίς να το θες, χωρίς κι εκείνο να το θέλει, υποχρεώθηκε να υπηρετεί μια πατρίδα-φάντασμα και να τεμαχίζεται από όλμους – πατσαβούρες που κάποιοι φασιστικά και ύπουλα του έβαλαν με τη γαμημένη ανεπάρκειά τους στα χέρια.

Φτάνει ένας ανεύθυνος ρεμπεσκές δολοφόνος, ντεμέκ οδηγός νταλίκας, να διαβεί την είσοδο της Εθνικής Οδού, έχοντας τη βεβαιότητα ότι σε μια χώρα ατιμωρησίας μπορείς να οδηγήσεις επί 23 χιλιόμετρα χωρίς φρένα, χωρίς χέρια, χωρίς δίπλωμα, βγάζοντας κάρκαδα από τη μύτη με το ένα χέρι και ξύνοντας τα αρχίδια σου με το άλλο, βγάζοντας selfie για την καυτή γκόμενά σου δίχως κανένας να σε ελέγξει, δίχως κανένας να σε πάει φυλακή.

Ένα αλγεινό κράτος θλίψης, που επί 30 χρόνια αδυνατεί να βρει ενόχους, ή ακόμα χειρότερα δεν θέλει να βρει ενόχους. Βάζοντας «μέσα» την αγία τριάδα Άκης, Μάκης, Λάκης (Τσοχατζόπουλος, Ψωμιάδης και Γαβαλάς) και καμιά εικοσαριά φασίστες, το νεοελληνικό μεταπολιτευτικό ανέκδοτο θεωρεί ότι καθάρισε, ότι εξαγνίστηκε, ότι πήρε άφεση αμαρτιών ρε παιδί μου, μετά την εμβύθιση σε μια στημένη και βρωμερή κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Μια χώρα μεταλλαγμένης περηφάνιας, στην οποία ζούμε και επιβιώνουμε από τύχη και μόνο Θεέ μου…

ΥΓ: για να προλάβω τους απανταχού κουραδόμαγκες του πληκτρολογίου, το κείμενο δεν αφορίζει συλλήβδην όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ή όλους τους ένστολους, ή τους φιλότιμους οδηγούς φορτηγών, παρά μόνο τους λίγους, αλλά υπαρκτούς να πάρει, βολεμένους, άχρηστους, αναθρεμμένους αποκλειστικά με ολίγη από μεταπολιτευτική λαμογιά, μπίχλα και φαυλότητα.